Kadın

Kadın olmak “sorun” değildir! Olmamalı da!

Ben bu ülkede kadın olmanın zorluğuyla daha 6 yaşında karşılaştım. 6 yaşında bir çocuktum ve kendini erkek sanan bir toplumda yetiştirilmiş bir kişi (insan diyemiyorum) tarafından tecavüz girişimine maruz kaldım.

O an “şans” benden yanaydı ve kurtuldum! O an ne yaptığını, ne olduğunu çok anlamamıştım. Büyüdükçe bana ne yapmaya çalıştığını anlamaya başladım, anladıkça kafamda çevremdeki insanlara karşı farklı farklı düşünceler belirmeye başladı. O küçük yaşımda, yaşımdaki bir çocuğun aklına gelmeyecek/gelmemesi gereken birçok şey düşünmeye başlamıştım.

İnsanlardan korkuyordum, hatta babamdan bile şüphe duyuyordum, “acaba bana bir zarar verir mi?” sorusunu soruyordum kendime. Ama bugün bu korkularımın hemen hepsini atlattım.

Bu durumu anneme hiç anlatamadım. “Döver, kızar; o zaman anlatmayayım” korkusuyla daha 6 yaşında tanıştım ve bununla büyüdüm. Ya da büyümek zorunda bırakıldım.

Bizim ailede erkek çocuk her zaman çok daha önemliydi kız çocuklarından… Mesela biz iki kardeşiz. Ben ve erkek kardeşim… Kardeşimle yan yana yataklarda yatardık ve annem her sabah uyandırmaya gelirdi bizi. Annem, hep kardeşimi öpe-koklaya uyandırırdı… Beni ise dürterek “Kız, hadi kalk! Kahvaltıyı hazırla, ben ahıra gidiyorum” derdi. Oysa annem odaya adımını attığında hemen uyanır, ama gözlerimi sıkı sıkı kapatıp uyuma numarası yapardım. Belki annem beni de bir gün öperek uyandırırdı. Hep bunun hayalini kurardım.

Şu an büyüdüm. Köyümden ayrılalı ve ailemi orada bırakalı çok oldu. Evlendim. Ama bunca yıl geçti ama annemi hiç affetmedim. Onun da erkek çocuğu olmadan ailede bir değeri olmadığını ve onun erkek çocuğuna bu yüzden bu kadar değer verdiğini anlayabiliyorum. Hatta zaman zaman da ona hak veriyorum. Ama içimdeki o öfke asla dinmedi ona karşı.

Aslında kadınlara bir şeyler anlatmak istedim hep. Çocuklarınız sizden korkmasın, anlatsınlar her şeyi! Kız çocuklarınızı pasif, çekingen ve ezik değil; tam tersi atılgan, gözüpek, kendinden emin ve cesur büyütün. Çünkü kadın olmak “sorun” değildir. Olmamalı da!

Bir de o adamı hiç affetmedim. Ona nefretim hiç dinmedi. Ben büyüdükçe o adam hep daha da küçüldü. Küçüldükçe daha fazla anlatmak istedim yaşadıklarımı… (İstanbul’dan bir YDK’lı)

 

Kaynak:

http://yenidemokratkadin.net/index.php/deneyimler/146-kadn-olmak-sorun-deildir-olmamal-da.html

Daha fazla göster

İlgili Makaleler

Başa dön tuşu