Benim annem Cumartesi ya da ben cumartesi çocuğuyum. 17 yıl önce Galatasaray Lisesi’nde doğdum ama hiç büyümedim. Benim annemin adı Cumartesi. Annem benim adımı da Cumartesi koymuş.
Benim annemin gözyaşları Cumartesi akardı, Pazarları durmazdı. Hep hüzün içindeydi. Benim annem öfkeliydi, isyankârdı, hesap sorandı. Tıpkı bugün gibi…
Annem 17 yıl önce doğum sancılarını meydanda isyana duran annelerin çığlıklarına karıştı.
17 yıldır annemin elinde bir resim… Babamın resmi…
17 yıl önce gözaltında kaybedilmiş. 17 yıldır babamın bir mezarı yok. Yıllardır babamın hasret prangalarını kıramadım, hüznümü kimselere veremedim, kimselere diyemedim Cumartesi Anneleri’nden başka.
17 yıl önce babamı kaybetmiş devlet, ben bunu anlayamadım. Kim kaybedebilir ki babamı? Babam bir devrimciymiş, şimdiki gibi devlet sevmezmiş devrimcileri. Babamı almış devlet işkence etmiş, sonra katletmiş. Şimdi ise vermiyor kemiklerini bile! Acaba devlet babamın kemiklerinden korkuyor mu?
17 yıl önce annem hüzünlü ve öfkeliyken; Tansu Çiller başbakan, Süleyman Demirel cumhurbaşkanıymış. Ama Tansu Çiller “hiçbir şey bilmiyormuş ki!” Ama babamın yani bir komünistin kanı var ellerinde, onlarcası-yüzlercesi-binlercesi gibi, onu bunu bilmese de! Mehmet Ağar ve Ayhan Çarkın da işkence de işkence tezgahlarında Çiller’le birlikte.
Ben bunları 17 yıl önce annemin ninnileri arasında dinledim, annem uykusunda babamın adını sayıklarken.
Benim annem Cumartesi, ben bir Cumartesi çocuğuyum.
17 yıldır büyüyemedim, çünkü 17 yıldır babamı göremedim. İnat ettim babamı görünce büyüyeceğim…
Onlarca başbakan değişti, cumhurbaşkanı değişti ama değişen yüzlerin ellerindeki kan gibi hiçbir şey değişmedi 17 yıldır.
Yaşamı Cumartesi isyanında yaşadım, Cumartesi hüznü vardı resimlerinde annemin.
Annemin yüzünde acı vardı, isyanla birlikte.
“Devlet değişmedi” diyor annem; “34 Kürt genci daha dün katledilmedi miydi?” “Vur” emrini kim verdi bilemese de! Erdoğan da bilmiyormuş ne garip! Ceylanlar ölüyor, Uğurlar vuruluyor, Roboski’de gençler bombalarla öldürülüyor ama kimse “bilmiyor”!
Benim Cumartesi aklım almıyor bunu.
Benim annem Cumartesi, ben Cumartesi çocuğuyum.
17 yıldır öfkem büyüdü, ama ben büyüyemedim öfkem kadar.
Benim öfkem 400 cumartesi kadar büyüdü.
(Bir ÖG okuru)
