Savaşçı bir örgütün gelişimine süreklilik ve ivme kazandıran, ona savaşma gücü ve kararlılık sağlayan, büyüyerek kurumsallaşmasına hizmet eden en önemli etmen nedir diyesorarsak büyük bir çoğunluk bu soruya “savaşta ısrar ve kararlılık” yanıtını verir.
Doğru, ancak bu yanıtın eksik olduğunu belirtelim. Savaşçı bir örgüte süreklilik ve gelişim kazandıran sadece onun savaştaki kararlılığı ve ısrarı değildir; bunun kadar ona gelişim gücü ve dinamizmi kazandıran eleştiri silahıdır.
Gerilla savaşı ve eleştiri silahının benzer ve ortak özellikleri vardır. İkisinin de hem yıkıcı hem de yapıcı bir yanı vardır. Gerilla savaşının hem yıkıcı hem de yapıcı özelliği vardır. Bir yandan yarı-feodal, yarı-sömürge yapıya ait tüm kurumları ve ilişkileri yıkıp parçalarken diğer yandan proletarya önderliğinde halkın demokratik iktidarını onların öz yönetimlerini kurmaya, inşa etmeye çalışır. Bu iktidar aygıtları başlangıçta kendi içinde bir yetersizliği, eksikliği barındırsa da süreç içinde adım adım kendisini değiştirerek, yenileyip gelişir.
Keza eleştiri silahının da hem yıkıcı ve hem de yapıcı özellikleri vardır. İkili niteliği ve ikili yanı vardır. Neyi yıkar? Neyi inşa eder? Burjuva ve küçük burjuva ideolojisine ait olan düşünce, fikir, anlayış, yaklaşım ve davranışları yıkar. Gizlenmeye saklanmaya çalışılan burjuva ve küçük burjuvaziye ait olan her türlü düşünce ve yaşamı deşifre eder, açığa çıkarır, ona karşı mücadele ederek onu alt etmeye çalışır. Aynı zamanda proletaryaya ve emekçi halka ait olan düşünce ve yaşamı inşa etmeye, kurmaya ve yaşatmaya çalışır.
Onu her türlü saldırı ve tehlike karşısında korumaya, savunmaya ve yaşatmaya çalışır.
Gerilla savaşı yürütme iddiasında olan bir örgüt savaş ve eleştiri sorunlarına muazzam önem verir/vermelidir. Bu iki silaha ve yapı malzemesini doğru ve özüne uygun tarzda kullanması için diyalektik materyalizme ihtiyaç duyar. Diyalektik materyalizme hakim olunmadan ve onu kullanmada ustalaşmadan gerilla savaşında ve eleştiri silahında gelişim sağlanamaz. Eskiye (sömürü ve baskı sistemine) ait olan yaşamın ve düşüncenin yıkılması için gerilla savaşına ve devrimci eleştiriye ihtiyaç vardır. Bu iki vazgeçilmez silah eskinin düşmanı, yeninin dostudur.
Doğru ve yerinde kullanılmadığında her ikisi de işlevsiz bir ağırlıktan da öte ne niyetle olursa olsun kullanana da, amaca/hedefe de zarar verir. Doğru yerde, doğru zamanda, doğru hedefe karşı kullanmak yani ustalaşmak temel görevdir. Bunu başarmak için her pratikte ve düşüncede yoğunlaşmak gerekir. Her bir eleştiri ve savaş pratiğini en ince detayına kadar inceleyip analiz edip devrimci sonuçlar çıkararak, uygulamada yetkinleşmek gerekir.
Gerilla savaşının gelişimi, yaygınlaşması ve kurumlaşması için ideoloji-politika-örgüte duyulan ihtiyaç kadar bunları pratiğe ustaca uygulayacak bilinçli ve inançlı insana yani savaşçıya da ihtiyaç duyulur.
Gerilla savaşını sürecin ve anın ihtiyaçlarına uygun tarzda uygulayacak, pratiğin örsünde ona şekil ve yaşam kazandıracak olan savaşçıdır. Bilinçli ve inançlı insandır. Bu zorlu ve yoğun emek isteyen işin başarıyla gerçekleşmesinin anahtarı insandadır. Savaşçıdadır. Eğer bu savaşçı, küçük burjuva ideolojisinin, yaşamının ve alışkanlıkların etkisi altındaysa savaşta başarı elde edemez. Savaşçının düşünce ve pratiğinde tereddüt ve kaygı, ikilem ve korku varsa o asla savaşamaz.
Eğer savaşçı, bilinç ve duygu dünyasında burjuva ve küçük-burjuvazinin etkisinde kalırsa düşman kadar kendi içindeki (düşünce-duygu-alışkanlık) düşmana karşı da bilinçli ve iradi savaşmazsa asla savaş alanında tutunamaz. Savaşı sürdüremez ve düşmanı alt edemez, devrimin politik görevlerini başarıyla yerine getiremez.
Her şeyde olduğu gibi her savaşçı ve militanda da ikili yan vardır. Proleter-devrimci yan ve küçük-burjuva yan. Bu iki taraf karşı karşıya savaşır. Bu savaşta üstünlüğün proleter yana geçmesi için geçmişten, eskiden güçlü kopuş gerekir. Bunu sağlayacak en önemli silah ise devrimci eleştiridir. Buna yaşamsal ihtiyaç vardır.
Devrimci eleştiri bir uyarı, bir dikkat çekme, farkına vardırma hareketi ve eylemidir. Savaşçı içindeki düşmana karşı sürekli ve sistemli bir şekilde savaşmak zorundadır.
Bunu gevşettiği, aksattığı yerde o bünyede küçük-burjuva düşünce, alışkanlık ve yaşam yer bulmaya çalışır. İçindeki düşman yani küçük-burjuvazi büyüdükçe dışındaki düşmana karşı savaşma azmi isteği ve kararlılığı azalır ve zayıflar.
Çünkü kendi içindeki burjuvazi onu savaştıracak güçten yoksun bırakır. Onu engelleyen, bağlayan bir rol oynar. Burjuvazi hemen her fırsatta her pratikte onu içten kuşatmaya, zaaflarının tutsağı durumuna düşürmeye çalışır. İçteki burjuvazinin büyümemesi üstünlük sağlamaması için devrimci eleştiriye yani devrimci eğitime ihtiyaç vardır. Devrimci eleştiri aynı zamanda devrimci bir eğitim rolü oynar. Uyarı ve uyandırma eylemidir. Dikkat çekme farkına vardırma hareketidir.
Devrimci eleştiri, savaşçının bilinç ve hareket dünyasındaki burjuvaziye karşı açık bir savaş ilanıdır. Bu görev diyalektik materyalizmin yasalarına, kural ve ölçülerine göre yapılır.
Bu görev süreklidir. Bir an olsun ertelenip, gevşetilemez, yumuşatılamaz. Devrimci uyarı ve dikkat çekmeyi kısaca devrimci eğitimi kabul etmeyen, buna kapalı olan asla savaşamaz.
Gerilla savaşının politik görevlerini yerine getiremez. Savaşçı kendi içindeki burjuvaziyi sürekli ve sistemli bir şekilde alt edebilmesi için devrimci bilince ve savaş örgütüne ihtiyaç duyar.
Devrimci bilinç yani sınıf bilinci, yani savaşma bilinci olmadan düşman alt edilemez. Yüzyılların alışkanlık gücüne onu ideolojik ve politik etkisine karşı savaşmak kolay değildir. Buna karşı üstünlük sağlamak için proletaryanın sınıf ve savaşma bilincine ve onun maddileşmiş örgüt gücüne ihtiyaç vardır. Proleter ideoloji ve örgüt olmadan savaş kazanılamaz. Bu ideolojinin ve örgütün gücünü aktif ve etkin kılacak yegane silah ise devrimci eleştiridir.
Dersim’den bir Partizan
